De griottraditie van het West-Afrikaanse land Mali vormt een rijke en solide basis van waaruit Malinese artiesten een eigen en hedendaagse stijl kunnen ontwikkelen, vaak met bluesy klinkende invloeden. De afwisselend in Mali en Frankrijk wonende singer-songwriter en gitariste Rokia Traoré heeft een zeer eigenzinnige stijl ontwikkeld, Malinees en modern tegelijk: lichte zang, verfijnde melodieën en subtiele, minimalistische arrangementen. Gebruikte ze in vorige albums nog traditionele instrumenten, op haar vierde album Tchamantché klinkt slechts de n’goni, een Malinese luit en verder elektrische (Gretsch)-gitaren en drums. Traoré’s composities klinken echter onmiskenbaar Afrikaans, door de voortstuwende Afrikaanse ritmes en het zingen in de Bambara-taal. Op het door Phil Brown geproduceerde album zingt Traoré ondermeer over zen-meditatie, de liefde, de exodus van Afrikanen naar Europa en de trotse geschiedenis van Afrika. Met haar loepzuivere, licht vibrerende stem, die fluistert en gromt maar meestal aangenaam streelt, neemt Traoré ons mee op haar boeiende ontdekkingsreis. Een parel van een album dat per luisterbeurt haar rijkdom meer en meer onthult. (SvdP)