De Britse, vanuit Amerika opererende singer/songwriter Tom McRae wordt, met zijn melancholieke muziek en zwartgallige vocale bespiegelingen wel vergeleken met Nick Drake. Met deze Van Gogh onder de singer/songwriters heeft hij ook nog gemeen dat met zijn eerste drie albums de erkenning op grote schaal uitbleef. Maar misschien doorbreekt hij zijn gedoodverfde cultstatus wel met dit vierde album waarop hij bewust koos voor meer optimistische en pop georiënteerde klanken. Niet dat McRae ineens een vrolijke Frans is geworden maar de toon op King Of Cards is wijds en gelaagd, met een hoofdrol voor zijn breekbare falsetstem waarmee hij ‘the bright lights’ bezingt in het gelijknamige nummer. Met behulp van strijkers wordt het grootse muzikale gebaar daarbij niet geschuwd, wat soms een ongegeneerd galmende bombast oplevert die in de verte aan U2 en The Waterboys doet denken. Fans zullen zeker even schrikken van dit vierde album waarop een opvallend evenwichtige en zelfverzekerde McRae te horen is. (MR)