In de Douze Études exploiteerde Debussy op systematische wijze de pianotechniek: ‘pour les cinq doigts’, ‘pour les tierces’, pour les quartes’… ‘pour les agréments’, ‘pour les notes répétées’… Deze speelmanieren waren veel meer dan een stel droge technische oefeningen in vingergymnastiek. Ze vormden tevens de ‘triggers’ voor een reeks uitgekiende experimenten met pianoklank en sonoriteit. Van sommige van deze klanksculpturen vond Debussy zelfs dat ze het beste van de Japanse prentkunst in de schaduw stelden. En dat was geen geringe lof, ook al was het eigen lof. De componist was namelijk geheel verzot op dit soort prenten. Pascal Rogé’s interpretatie van deze stukken is beslist muzikaal. Hij lijkt deze muziek echter vooral op een inzichtelijke wijze te willen uitleggen, alsof deze vertolkingen eerder deel uitmaken van een muziekcursus dan van een concertprogrammering. Helaas ontbreekt het daardoor ietwat aan avontuur en durf, ook vanwege de weinig ruimtelijke klank. (HJ)