Wat zit er toch in het Zweedse leidingwater? Naast het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten is het Scandinavische land hofleverancier van popacts. Naast commerciële supergroepen als ABBA en Roxette, heeft Zweden door de decennia heen veel alternatieve bands voortgebracht. Mando Diao, The Concretes en The Hives zijn slechts enkele grote Zweedse namen die zeker in Europa op veel applaus kunnen rekenen. Wat dit soort bands gemeen hebben is dat hun popmuziek tegelijk verrassend en keurig verzorgd is. New Found Land staat ook in deze traditie. The Bell is hun tweede album en komt dankzij Dying Giraffe Recordings ook in Nederland uit. De cd is prikkelend en intrigerend. Vooral dankzij het niet geheel accentloze Engels van zangeres Anna Roxenholt is de verleiding om de cd keer op keer te beluisteren, nauwelijks te weerstaan. Carve Out My Heart is lekker springerig, de arpeggiosynth in Love In Itself opmerkelijk en de stemmige tuba in Jag Tar Smallen sussend. Zelfs als er in het Zweeds wordt gezongen, houdt de band de aandacht vast. De nummers van New Found Land zijn verre van uptempo, maar wel opwindend. Zweden kan weer trots zijn. (JE)