Toen de Ierse hardrockgitarist Gary Moore in 1990 de blues omarmde leverde hem dit meteen zijn bekendste nummer op, de Arbeidsvitaminen klassieker Still Got The Blues. Daarna heeft hij de blues nauwelijks nog losgelaten en is zijn purisme alleen maar toegenomen. Op Close As You Get omarmt hij rauwe, elementaire zwarte Chicago blues, in tradities van Howlin’ Wolf, Muddy Waters en Buddy Guy en bijgestaan door een elementaire band met onder andere op drums zijn oude Thin Lizzy maat Brian Downey. Zijn eigen gitaarspel stelt hij daarbij in dienst van de stevige songs waarbij puntige, snijdende solo’s horen die nooit over de top gaan. Moore lijkt zich op Close As You Get soms bijna meer als zanger te willen profileren en dat gaat hem helaas niet altijd even goed af. Niet vreemd als je, als blanke Ier, bovengenoemde grootheden naar de kroon wilt steken. Close As You Get is daarmee vooral een sympathiek album geworden waarop Moore lijkt te doen waar hij zelf zin in heeft. Liefhebbers van zijn eindeloze en vingervlugge gitaarsolo’s komen daarbij, ditmaal, nauwelijks aan hun trekken. (MR)