Weinigen van zijn docenten zullen hoge verwachtingen hebben gehad van Bohuslav Martinů (1890-1959). Na bijna van het conservatorium te zijn gestuurd wegens ‘onverbeterlijke plichtsverzaking’ (Martinů bezocht liever operavoorstellingen dan dat hij studeerde) zakte hij ook nog eens voor het eindexamen en wist hij ternauwernood het volgende jaar af te studeren. Desondanks groeide Martinů, samen met Léos Janácek, uit tot de belangrijkste Tjechische componisten van de twintigste eeuw. Ter gelegenheid van zijn vijftigste sterfdag bracht het label Praga een album uit met drie strijkkwartetten en completeerde daarmee de eerdere release van de drie overige strijkkwartetten (twee, vier en vijf) uit 2006. Anders dan bij Janácek en Bartók vormen Martinů’s strijkkwartetten geen samenhangende reeks. Het eerste dateert uit 1918 en is nog een typisch jeugdwerk dat de compactheid en directheid van de latere kwartetten mist. Zelfs het voorbeeldig spelende Zemlinksy Kwartet kan dat niet geheel verdoezelen. Anders is dat met het Derde en Zesde Kwartet waarin de warme volksachtige klank en stuwende ritmes tot wasdom zijn gekomen en volledig worden uitgebuit door een intens en hartstochtelijk spelend Prazák Kwartet. (JWvR)