Roger Norrington staat niet direct bekend als een Mahler-specialist, al heeft hij onderhand wel een groot deel van deze muziek opgenomen met zijn orkest van de radio in Stuttgart. Voor laatromantische excessen hoeven we bij Norrington niet bang te zijn: deze uitvoering van de Negende Symfonie is vooral intelligent, waarbij het (gelukkig) om het soort intelligentie gaat dat de kracht en expressie van deze muziek niet in de weg zit. Mahlers gelaagde en gediviseerde klankwereld geeft ook wel aanleiding tot een intelligente aanpak, alle emoties en neuroses ten spijt. De muziek bevindt zich hier immers op de grens van de laatromantiek en de atonaliteit. Juist al die complexe verbanden en weefsels worden door Norrington heel mooi doorzichtig gemaakt. (HJ)