Béla Bartók heeft lange tijd gegolden als een verantwoord alternatief voor wie Stravinski en Schönberg te modern vond. Aan dat verantwoorde alternatief lijkt nu geen behoefte meer te zijn: Stravinski en Schönberg klinken al niet meer zo modern, en inmiddels heeft ook Messiaen het vernieuwende met het expressieve weten te combineren. Wat dat betreft is het mooi dat iemand als Pierre Boulez het nog steeds opneemt voor de ietwat weggedrukte Bartók. De onderhavige cd – het sluitstuk van de Boulez-Bartók-cyclus bij DGG – laat Bartóks verschillende periodes goed uitkomen: verlate romantiek in het Eerste Vioolconcert, modernisme in het Concert voor twee piano’s, slagwerk en orkest, en gerijpte eenvoud in het Concert voor altviool. De solisten in deze concerten liegen er niet om: Pierre-Laurent Aimard, Gidon Kremer, Yuri Bashmet… Het meest verrassende is echter het openingswerk: het Concert voor twee piano’s in de orkestrale versie. Zo vaak gebeurt het niet dat we dit werk met een dergelijke keur aan topmusici horen. (HJ)