Tot voor kort had de gemiddelde muziekliefhebber geen idee van het dagelijks leven in het hart van de Sahara. Tinariwen bewees dat de spaarzame inwoners van die woestenij ook bijzondere muziek konden maken. Hun laatste album Aman Iman was er een die langzaam maar zeker onder je huid kroop. Alle kenmerken van Tinariwens geluid zijn ook op de opvolger weer aanwezig. De kale en hypnotiserende gitaarlijnen en de gelooide stem van bandleider Ibrahim Ag Alhabib die wordt afgewisseld met mooie harmonische partijen die door alle leden worden gezongen. Het geluid van Tinariwen klinkt op het eerste gehoor repetitief en dor, maar elke nieuwe luisterbeurt onthult nieuwe details. De muziek op Imidiwan lijkt weinig toegankelijk, maar net als bij het landschap van een woestijn vindt de doorzetter er uiteindelijk een intieme schoonheid. De luisteraars die de vorige albums van Tinariwen waardeerden, worden op hun wenken bediend met dit prima vierde album van de Toeareg-rockers. (PdK)