Toen My Aim Is True in 1977 verscheen wist nog niemand dat die figuur op de hoes, met dikke brillenglazen, slecht passende kleren en Jerry Lee Lewis postuur een icoon van de popmuziek zou worden. Elvis Costello arriveerde als de übergeek die vast van plan was jaren van machorock uit te wissen met zijn revenge-of the-nerds imago en frisse popgeluid. Hij definieerde er meteen de new wave mee. Terugluisterend zijn de nummers – met invloeden van The Band (Blame It On Cain) en The Byrds (The Angels Wanna Wear My Red Shoes) - eerder terug te voeren op rootsy pubrock dan op punk. Toch was het nog steeds mijlenver verwijderd van de bluesrock die de radiogolven overheerste in de jaren zeventig. Op dit album was Costello nog niet gekoppeld aan The Attractions, hij wordt echter gedegen van begeleiding voorzien door de Amerikaanse pubrockband Clover (die later zou uitgroeien tot Huey Lewis & The News!). Op het reggaenummer Watching The Detectives worden de honneurs waargenomen door Steve Goulding en Andrew Bodnar, geleend van Graham Parker, een belangrijke vroege invloed op Costello. Dit waren allemaal zinloze trivia geweest als de liedjes van Costello niet zo sterk waren in melodische kracht, en zijn teksten niet zo spitsvondig waren. Met dit debuut zette hij zichzelf in één keer op de kaart als de belangrijkste songschrijver van de posthippiegeneratie.