Popmuziek is soms onvoorspelbaar. Niemand had verwacht dat Agnes Obel eind 2010 de hitlijsten in België en Denemarken zou aanvoeren met haar debuut Philharmonics. Ook in Frankrijk en Nederland werd de plaat flink verkocht. Dit moet een opsteker zijn geweest voor de Deense pianiste en zangeres. In een klap overstemde ze hiermee Scandinavische evenknieën als Ane Brun en Nina Kinert. Bij Muziekweb waren we in ieder geval compleet verrast door het snelle succes van Obel. Philharmonics is niettemin wel een plaat die het verdient om zo in de schijnwerpers te staan. De cd is spaarzaam geproduceerd en richt zich volledig op de kracht van het spel en de zang van de Deense. Elk detail lijkt moeiteloos en ongecontroleerd uit haar te komen, terwijl ze toch ook evenwichtig klinkt. Obel maakt schitterend gebruik van double tracking, een opnametechniek waarmee de zangeres haar eigen zang dubbelt. Zo is haar geluid uitgesproken en blijft het puur. Net als de statische klankkleur van de liedjes begint te vervelen, is de cd afgelopen. In krap veertig minuten heeft de luisteraar een wonderschone trip gemaakt in de belevingswereld van een groot talent. (JE)