Op Dignity heeft Hilary Duff een opmerkelijke omslag gemaakt. Hoewel ongetwijfeld in bepaalde kringen goed voor veel rumoer is het niet haar nieuwe haarkleur (van blond naar donker) die opvalt, maar de muzikale weg die ze met haar vierde album is ingeslagen. Waar het voor de meeste tienersterren een teken van volwassenwording is om een rockalbum te maken, Duff doet het juist andersom. Maakte ze op haar eerste cd’s nog ‘tienerrock’, met Dignity gaat ze de kant van dance op. Vrolijke electropop, die soms wat doet denken aan Gwen Stefani, en enkele keer ook aan Depeche Mode (Dreamer). Dat ze in sommige van de liedjes ingaat op ruzies met andere ‘celebrities’ (Lindsay Lohan) of haar ex-vriendje Joel Madden (Good Charlotte) doet er in Europa waarschijnlijk minder toe dan in de V.S., waar deze roddels een stuk breder worden uitgemeten. (IV)