Antony Hegarty is zonder twijfel één van de meest oorspronkelijke zangers van zijn generatie. Werd zijn titelloze debuut uit 2000 nog over het hoofd gezien, met I Am A Bird Now brak de androgyne zanger met zijn band The Johnsons vijf jaar later alsnog door. En zoals dat gaat met uitgesproken artiesten kent de huilerige vibrato van Hegarty inmiddels evenveel bewonderaars als haters. Laatstgenoemde groep krijgt het moeilijker want Antony laat zich steeds moeilijker negeren. Hegartys langverwachte derde album The Crying Light is het perfecte vehikel om zijn muziek definitief naar een breed publiek te brengen. Het is een prachtig verstild album, spaarzaam maar trefzeker gearrangeerd met piano en strijkers waardoor alle aandacht op Antony’s ingetogen zang komt te liggen. De emotionele lading, die op voorganger I Am A Bird Now voor sommigen af en toe flink ongemakkelijk werd, ligt ditmaal meer onder de oppervlakte verscholen maar is nog steeds wel degelijk aanwezig. (MS)