Met groepen als TV On The Radio , Vampire Weekend en Animal Collective , behoort Yeasayer tot de generatie New Yorkse groepen die onbezorgd de meest uiteenlopende invloeden begonnen te mengen. Nu al deze groepen meerdere platen hebben uitgebracht begint dit zich te kristalliseren tot een herkenbaar geluid waarin jaren tachtig electro, artistieke postpunk en Afrikaanse ritmiek doorklinkt maar waarbij ook de zonnige zangmelodieën vol grillige intervallen van Brian Wilson nooit ver weg zijn. Het tweede album van het elektronisch georiënteerde Yeasayer voldoet hier volledig aan en verrast derhalve niet meer. Het mengt allemaal knap en er valt geen onvertogen noot. Alleen het dominant huilerige stemgeluid van zanger Chris Keating moet je liggen. Er gaat een onverdroten optimisme uit van de global electropop van Yeasayer maar vrolijk word je er vreemd genoeg niet van. (MR)