Supertramp mag dan vanaf 1987 zonder Roger Hodgson zijn doorgegaan onder dezelfde bandnaam – hij verkoos het gezinsleven boven het toerleven - voor velen staat diens hoge stem nog altijd synoniem aan het geluid van deze roemruchte symfonische popgroep. Dat vindt ook het enthousiaste publiek in een intieme zaal in Montreal (van het formaat Carré), dat de verloren zoon extatisch onthaalt. Bij de eerste tonen van Take The Long Way Home blijkt zijn stem nog niets aan kracht te hebben ingeboet. Liedjes als Give A Little Bit, Breakfast In America, The Logical Song, Dreamer, School en It’s Raining Again blijken ook in gestripte versie, vaak alleen een piano of een gitaar, overeind te blijven. Alleen een saxofoon blijkt in enkele songs nodig om de magie van de oude Supertramp-songs te doen herleven. Als extra’s zijn interviews en kijkjes achter de schermen te zien. (MS)