Hitgevoelig maar hopeloos onhip. Dat is het lot van het Britse trio Keane, dat na het bijna perfecte debuutalbum Hopes & Fears en de dappere, donkere opvolger Under The Iron Sea bijna ten onder ging aan het succes. De drugsverslaving van zanger Tom Chaplin hielp Keane weliswaar van het al te brave imago af, maar betekende bijna de ondergang van de groep. Bij het verschijnen van het derde album Perfect Symmetry is Chaplin weer clean en klinkt Keane als herboren. Van al zijn generatiegenoten heeft liedjesschrijver Tim Rice-Oxley misschien wel het grootste talent voor ‘pop hooks’ en ook ditmaal is ieder nummer opgebouwd rond een pakkende zanglijn. Daarnaast werd er voorzichtig geëxperimenteerd met alternatieve opnametechnieken en niet eerder gebruikte instrumenten als zingende zaag, diverse percussie en gitaren. Toch klinkt Perfect Symmetry als een plaat die alleen door Keane gemaakt had kunnen worden. De inkleuring klinkt wat anders, maar aan de basis (de stem, de liedjes) is niets veranderd. (MS)