Eric Clapton maakte ooit naam als virtuoze rockgod maar vond pas echt de stijl die bij zijn introverte persoonlijkheid past toen hij de rootsy muziek van JJ Cale en The Band ontdekte. Tot verdriet van zijn oude fans probeerde hij in de jaren tachtig en negentig vooral de vluchtige popmarkt te bespelen. Sinds enige tijd lijkt Clapton eindelijk het zelfvertrouwen te hebben om gewoon te doen wat hij het liefst doet. Hij stortte zich weer op de blues, met achtereenvolgens een tribute voor Robert Johnson (Me & Mr. Johnson, 2004) en een duettenalbum met Cale (The Road To Escondido, 2006). Op het eenvoudig getitelde Clapton is hij hoorbaar in zijn element. Het tempo is rustig, de sfeer is intiem en ingetogen en de muziek balanceert tussen blues (akoestisch en elektrisch) en oude jazz. Zijn gitaarspel is niet spectaculair maar smaakvol en efficiënt. De grootste vooruitgang zit in de zang. Claptons stem heeft eindelijk de diepte die bij een bluesman van zijn statuur hoort. JJ Cale, Sheryl Crow en Derk Trucks verlenen assistentie. (MS)