Brahms rekende de Pianokwartetten nr.1 & 2 tot zijn beste muziek, naast het Sextet op.18. Zelfs Schönberg was zo onder de indruk van het Eerste Kwartet dat hij het werk orkestreerde. Zijn motivatie luidde als volgt (let wel, Engels was zijn tweede taal): ‘1. I like the piece. 2. It is seldom played. 3. It is always played very badly; the better the pianist, the louder he plays and you hear nothing from the strings. I wanted to hear everything....’ Juist dit klankaspect (denk alleen al aan de zigeunermuziek van de finale) komt fraai tot uiting in deze uitvoering op historische instrumenten van het Italian Piano Quartet. Het is opmerkelijk hoezeer de 'stoffige' Brahms aan spontaniteit wint, wanneer de muziek gespeeld wordt op 'authentieke' darmsnaren en een Bösendorfer uit 1880. Dichter bij Brahms kan men dan ook niet komen. Wat dat betreft is het aardig om te bedenken dat hij zijn laatste pianorecital gaf in een door de firma Bösendorfer gebouwde concertzaal in Wenen. (HJ)