Kenneth MacMillan is vooral bekend van zijn psychologisch diepgaande avondvullende balletten Mayerling en Manon. Op deze dvd eert het Royal Ballet zijn huischoreograaf met een opvoering van drie korte balletten. Elite Syncopations kan het beste beschouwd worden als een grapje dat MacMillan in 1974 als afwisseling maakte met de specifieke kwaliteiten van zijn sterdansers voor ogen. Wat jammer is dat in deze opvoering het speelse en creatieve element veelal verloren gaat omdat de dansers keurig bewegingen uitvoeren die voor andere gemaakt zijn; de bedoeling van de bewegingen wordt vaak niet begrepen. En de kleurrijke kostuums doen pijn aan de ogen. Sarah Lamb doet echter mooi werk en de Alaskan Rag is bijzonder komisch. Van een geheel andere orde is MacMillans laatste werk The Judas Tree (1992): hard, grimmig, agressief en gewelddadig, bijna veertig minuten lang. Maar wat een boeiende dansbewegingen en indrukwekkend acteerwerk, met name van Edward Watson (geen wonder dat hij ook prins Rudolf mag dansen). Het zonnige derde ballet Concerto (1966) is na al het geweld een verademing: mooi abstract ballet in de stijl van Balanchine. (CP)