Voor een gitaarvirtuoos heeft Joe Satriani een behoorlijk efficiënte stijl. Sommige van zijn studenten, zoals Steve Vai , bouwden Joe’s vingervlugge stijl uit tot ver voorbij het gangbare, maar Satriani zelf is de basale rock altijd trouw gebleven. Nergens in de elf nummers van Black Swans And Wormhole Wizards vliegt hij uit de bocht. Satriani speelt fel en geïnspireerd, maar de luisterbaarheid komt niet in het geding. Halverwege de plaat worden we met Littleworth Lane zelfs op een smaakvolle, langzame blues getrakteerd. Nieuwe grenzen worden nergens verkend, waardoor de kale gitarist wel aan een zekere voorspelbaarheid gaat lijden. De enige buitenissigheid die hij zich veroorlooft, zijn de titels van zijn instrumentale rocknummers. Of zou hij werkelijk de bedoeling hebben gehad een serieus muziekstuk over ‘wormhole wizards’ te componeren? (MS)