Live-albums worden steeds zeldzamer, maar daar trekt Richard Thompson zich niets van aan. Sterker nog, hij kiest er zelfs voor om dertien nieuwe liedjes voor het eerst tijdens een liveshow te presenteren. Hij liet de tape meelopen met dit album als resultaat. Dream Attic is het zoveelste bewijs van Richard Thompsons voortdurende creativiteit. Het album duurt maar liefst vijf kwartier, maar schiet in een vloek en een zucht voorbij. Tekstueel toont Thompson zich van zijn meest venijnige kant: bankiers, moordenaars en ijdele popsterren krijgen allemaal een veeg uit de pan, maar zoals het een gentleman betaamt, kleedt Thompson zijn boodschap keurig in. Zoals in Here Comes Geordie: ‘Here comes Geordie in his private plane / Comes to save the world again’. Gewoon een ordinaire schop in de richting van Sting, maar door het huppelende ritme en de zwierige dwarsfluitpartij laat Thompson het klinken als een vrolijke volksriedel. Laat Richard Thompson zich daarom maar boos maken, wanneer die woede prima albums oplevert. (PdK)