Plots was ze daar in 2006, de twintigjarige Lily Allen wiens vrolijk huppelende liedjes tegelijk vertrouwd en vernieuwend klonken. Haar teksten, over haar blowende broertje of over haar vreemdgaande vriendje, waren uit het leven gegrepen. De vrolijke jongedame werd een ster en kreeg dus ook te maken met “oude mannen met grote telelenzen", die in de bosjes lagen voor haar huis. En toen was het tijd voor een nieuw album. De zangeres ontving een voorschot maar het vorderde moeizaam. Uiteindelijk is dat niet te horen. Nog altijd pent Allen vrolijk klinkende popliedjes met soms bijzonder venijnige teksten. Neem bijvoorbeeld Fuck You, een ‘ode’ aan George W. Bush compleet met een Carpenters-achtig koortje. Maar Allen kan ook gevoelig uit de hoek komen. Zo bezingt ze haar twijfel en onzekerheid in The Fear. Ondanks tegenslagen in haar persoonlijke leven is It’s Not Me, It’s You een opbeurend popalbum geworden. “Als ik geen liedjes meer heb, dan stop ik er gewoon mee. Dan ga ik gewoon iets anders doen,” zei Allen laatst in een interview. Hopelijk blijven de liedjes komen. Vooral als het zulke leuke albums als deze oplevert. (PdK)