In het boekje bij deze cd wordt opgemerkt dat Iberia, de twaalfdelige pianocyclus van Isaac Albeniz (1860-1909), als het ware schreeuwt om orkestratie. Een kern van waarheid schuilt zeker in deze bewering. Albeniz’ pianotextuur is overvol en voor pianisten buitengewoon lastig te spelen, zeker wanneer men de verschillende gelijktijdig voorkomende prominente lijnen in het stuk adequaat wil weergeven. De eerste drie boeken, geschreven in de jaren 1896-1897, waren al eens voor orkest bewerkt, en de Slowaakse componist Peter Breiner heeft dat werk overgedaan en tevens het vierde boek, met de laatste drie delen, dat in 1908 gereed kwam, geïnstrumenteerd. Bij zo’n orkestratie blijkt dan al snel dat de bewerking toch niet zo erg voor de hand ligt. Albeniz’ schrijfwijze mag dan bijna overvol werken – Debussy bekritiseerde deze muziek goedmoedig, door te zeggen dat Albeniz zijn muziek bij wijze van spreken met handen vol uit het raam naar buiten wierp, in plaats van haar zuinig uit te werken – maar dat wil niet zeggen dat ze niet zeer idiomatisch voor het instrument gedacht is. De plotselinge climaxen, de percussieve karakteristieken van de partituur en de subtiele ritmiek komt in deze orkestbewerking vaak onthutsend slecht voor de dag. Het geheel mist raffinement en dat gebrek wordt verergerd door het bedeesd spelende orkest, dat zich kennelijk geen raad weet met deze muziek. Positief is dat men inderdaad regelmatig muzikale lijnen ontwaart, die op de piano hopeloos ten onder gaan, maar of dat de balans van deze bewerking positief doet uitslaan is een vraag die niet zo makkelijk beantwoord kan worden. (JvG)