Zes jaar na zijn debuutalbum Trouble (2004) is Ray Lamontagne uitgegroeid tot een gevestigde naam. Op zijn vierde album krijgt zijn begeleidingsband voor het eerst een naam: The Pariah Dogs. Daarnaast nam Lamontagne voor het eerst zelf de productie voor zijn rekening. Zo wordt duidelijk hoe groot de invloed van producer Ethan Johns was op Ray’s eerste drie albums, die ieder op hun eigen manier overtuigden. Helaas, hoe vertrouwd Lamontagne’s prachtig gruizige stem ook dit keer weer uit de speakers komt, God Willin’ & The Creek Don’t Rise is de eerste tegenvallende plaat in zijn oeuvre. Na een voorzichtig swingend begin met de akoestische funkblues Repo Man, volgt een negental inwisselbare countryliedjes, compleet met pedal en lap steel. Waar Johns er een strenge songselectie op nahield en ieder nummer een eigen klankkleur gaf, koos Lamontagne voor weinig memorabel songmateriaal en voor de hand liggende arrangementen. In één van de betere liedjes, New York City’s Killing Me, zingt Lamontagne over zijn verlangen naar rust. Zijn vermoeidheid klinkt helaas te veel in deze plaat door. (MS)