De rol van Manon is Anna Netrebko op het lijf geschreven. Voor deze productie uit Berlijn verplaatste regisseur Vincent Paterson het verhaal van de achttiende eeuw naar de jaren vijftig. Manon droomt van een leven als filmster en gedraagt zich in de eerste akte als Audrey Hepburn, vervolgens als Elizabeth Taylor en Gina Lollobrigida om in de vierde akte te verschijnen als Marilyn Monroe. Netrebko heeft met Paterson hard gewerkt aan haar sterfscène en dat heeft geloond. Je wordt koud van de gedachten wat Manon allemaal doorstaan moet hebben in de tijd tussen haar arrestatie en het moment dat ze als gevangene Des Grieux weer in de armen kan vallen. Ze is een schim, ineengekrompen, halfdood. Netrebko speelt dan Villazón van het podium. Je kunt het de tenor niet kwalijk nemen. Als hij toe zou geven aan zoveel realisme zou hij waarschijnlijk geen fatsoenlijke noot meer uit zijn strot krijgen. En die noten zijn er nu wel! Een mooi baritonachtig tenorgeluid, heftig maar oprecht gepassioneerd. Het doet denken aan de legendarische opnamen van Enrico Caruso: Ah! Fuyez, Douce Image… (CP)