Vage hoop of een enorm misplaatst gevoel van zelfoverschatting? Probeert Vive La Fête hun fans duidelijk te maken dat zij toe zijn aan een gouden plaat of zijn zangeres Els Pynoo en haar vriend Danny Mommens van mening dat zij het beste uit hun carrière hebben uitgebracht? Het eerste wordt moeilijk aangezien zij zich nog steeds op de inmiddels platgewalste paden der electroclash bewegen en lang niet meer zo verrassend uit de hoek komen als met hun debuut Je Ne Veux Pas (1998). Nog steeds maken zij electro met een bijzonder hoog niets-aan-de-hand gevoel. Simpele feestmuziek waarvan de basis wordt gelegd door staccato pulserende synthesizers met hier en daar een overstuurde gitaar, vormt de ondergrond voor bijzonder oppervlakkig vermaak, of zoals zij zelf zingen: "Everybody hates me, 'cause I'm rock'n'roll, let's get high tonight." Kijk uit, want Disque D'Or bevat meerdere ‘hidden tracks’, waardoor de schrikachtigen onder hun luisteraars zich nog wel eens te pletter zouden kunnen schrikken. (AD)