Ondanks het avant-gardistische van zijn muziek behoort James MacMillan (1959) tot de meest succesvolle Britse componisten van dit moment. Dit succes zal voor een deel te maken hebben met het hoge ‘boer zoekt vrouw’-gehalte van zijn wereld: zijn volwassen oeuvre is feitelijk één grote lofzang aan zijn Schotse en religieuze wortels. Eng nationalistisch is hij daar overigens niet van geworden, daarvoor lijkt zijn compassie met het mensdom toch te groot te zijn. Zoals in het mooie The Confession of Isobel Gowdie (1990), waarin MacMillan zijn volk boete laat doen voor de in 1662 voltrokken executie van een vermeende heks. Het werk markeerde MacMillans internationale doorbraak. The World’s Ransoming (1995-96) werd geïnspireerd door de liturgie van Witte Donderdag. De althobo is de celebrant in deze turbulente klankwereld, waarin een Bach-koraal zich moedig staande probeert te houden. (HJ)