Veel romantische evergreens klinken ons zo vanzelfsprekend in de oren dat de technische beheersing ons al weer ontgaat. Alleen daarom zijn deze symfonische gedichten fascinerend, omdat – zo blijkt – zelfs de grootste componisten niet altijd greep op hun materiaal hadden. Van deze symfonische gedichten (Liszts eigen uitvinding) is eigenlijk alleen Les Préludes populair geworden. Het genre wordt in zijn geheel echter nogal overschaduwd door bombast (zoals in de eerste van de reeks: Ce qu'on ented sur la montagne). Motivische verwerking was ook niet altijd Liszts sterkste punt, getuige de vele langdradige passages. Toch zijn er in de minder bekende 'gedichten' sublieme momenten te vinden. Niet in het minst in het ontroerend lyrische gedicht Orpheus. Zelfs het werk met de akelige titel Hunnenschlacht is eigenlijk heel fraai. Rond 1970 durfde Bernard Haitink en 'zijn' Londen Philharmonic Orchestra het aan om voor de gehele cyclus een lans te breken. Ondanks hun veertigjarige ouderdom klinken deze uitvoeringen nog steeds heel transparant en levendig. 'They play with the authority and assurance that one might expect if these were repertory works, with every note familiarly under the fingers', aldus Gramophone over een van de oorspronkelijke lp's. (HJ)