Waar Caro Emerald in Nederland veel succes heeft met de combinatie van jazz en beats, weet Eliza Doolittle in Engeland hetzelfde te bereiken. De debuterende zangeres mengt op een zelfde manier huidige productietechnieken met samples van oude standards en beschikt tevens over songmateriaal met veel jazz- en soulinvloeden. Verschil is wel dat Doolittle een geheel andere stem heeft en meer klinkt als Lily Allen. Zeker qua frasering lijken deze twee jonge dames op elkaar. Niet geheel toevallig dat de van Allen bekende producer Greg Kurstin, sowieso dé man achter veel hippe vrouwenpop, twee nummers voor zijn rekening neemt op deze cd. Het trucje van de synthese tussen oude en nieuwe popelementen wordt op de andere elf tracks herhaald, maar gaat toch geen enkele keer vervelen. Doolittle is een goede zangeres, heeft een stapel aanstekelijke songs geschreven en haar producers houden de productie helder en afwisselend. Een zangeres die in dezelfde zin kan zingen over downloads en over 45 toeren-singles zonder geforceerd te klinken zit helemaal op het juiste spoor en kan jong en oud aanspreken.(JE)