Luitspelers betreden een onzeker, maar fascinerend terrein wanneer het om de muziek van Bach gaat. Het booklet van deze uitgave bevat dan ook intrigerende speculaties: Bach was misschien een bekwaam luitspeler, maar misschien ook niet. Mogelijk heeft hij zijn favoriete leerling Krebs in het luitspel onderricht, maar ook dat is gissen. Gewapend met ganzenveder en muziekpapier heeft Bach niettemin op ‘idiomatische’ wijze muziek aan het instrument toebedeeld: denk aan de luitpartijen van de Johannes- en Matthäus-Passion. Voor deze partijen hoefde Bach zelf geen luit te kunnen spelen, hij kende immers genoeg luitvirtuozen om de kunst vanaf te kijken. Zo weten we dat de luitisten Kropfgans en Weiss in 1739 een bezoek brachten aan Bach in Leipzig; en wat Weiss betreft was dat zeker niet de eerste ontmoeting. Misschien heeft Bach zijn luitmuziek wel speciaal geschreven voor het Lautenwerk: een door Bach uitgevonden klavecimbelregister met darmsnaren. Dit Lautenwerk gaf Bach dan de mogelijk om zijn fantasie de vrije loop te laten, in de hoop dat ‘echte’ luitisten, zoals Weiss, de composities voor hun instrument zouden gaan bewerken. Paul O’Dette laat ons kennis maken met deze fascinerende hybride wereld, waarvan niet helemaal duidelijk is of ze door toetsen of door getokkel benaderd moet worden. (HJ)