Hoewel door velen aanvankelijk afgedaan als een eendagsvlieg lijkt Razorlight nu toch ook een blijvertje te zijn. Daarvoor schaafde de groep wel aan hun geluid. Van rafelige alternatieve rock schoof het kwartet steeds meer in de richting van radiovriendelijke stadionrock. De alternatieve randjes van de band blijven ook op dit derde album beperkt tot het hippe kapsel van zanger Johnny Borrell. Dat hoeft helemaal geen probleem te zijn. Sterker, met de single America scoorde de groep twee jaar terug haar eerste hit in Nederland. En die geleidelijke weg naar succes lijkt Razorlight met Slipway Fires door te zetten. Borrells Dylaneske stem wordt gekoppeld aan de pakkende britrock die in toenemende mate geïnjecteerd lijkt door soul en rhythm & blues. Hoewel het ego van Borrell soms ook doorklinkt in zijn teksten (North London Trash) moeten zijn critici (en vooral in Engeland zijn dat er nogal wat) constateren dat hij nog altijd prima in staat is om mooie popliedjes te schrijven. (PdK)