Patrick Watson veroverde met Close To Paradise (2006) en Wooden Arms (2009) de harten van recensenten en serieuze popliefhebbers. Watson deed meerdere malen het Nederlandse clubcircuit aan en stelde in de uitverkochte zalen niet teleur. Als leerproces voor deze zegetocht gold Just Another Ordinary Day, dat Watson in 2003 in eigen beheer uitbracht. Dankzij deze reissue kunnen fans van de officiële twee albums nu horen hoe de ontwikkeling van de Canadees verlopen is. Op het eerste gehoor zijn alle bekende stijlelementen van de liedjesschrijver aanwezig: gevoelige zang, geluidcollages en intense en hoogwaardige instrumentatie. Toch beheerst de zanger nog niet helemaal de truc om alle invloeden uit de pop-, theater en ook klassieke wereld tot een goed geheel te brengen. Het briljant beginnende Shame verliest bijvoorbeeld na de vierde minuut de spitsvondigheid om nog te kunnen boeien. Met een gemiddelde lengte van vijf minuten zijn de negen tracks sowieso wat aan de lange kant. Watson neemt veel hooi op zijn vork en komt daar nog niet mee weg. Op de opvolgers van dit debuut zou dat helemaal goed komen. (JE)