Neil Young wisselt traditiegetrouw zoete countryplaten af met bijtende rockalbums. De man die ooit zijn fans steevast op het verkeerde been wist te zetten, werd zo op zijn oude dag wat voorspelbaar. Maar zie, met Chrome Dreams II – de titel verwijst naar een nooit uitgebracht album uit de jaren zeventig – zijn die twee kanten van Neil Young eindelijk weer eens op één album te horen. Door zacht-melodieuze liedjes af te wisselen met heftige, breed uitgesponnen jams (Ordinary People, No Hidden Path) en korte puntige rockers (Spirit Road, Dirty Old Man) krijgt het album een dynamiek die doet denken aan Youngs klassieke platen uit het begin van zijn solocarrière, zoals After The Gold Rush en vooral Everybody Knows This Is Nowhere . Een plaat die de verschillende Young adepten zou kunnen verenigen. Liefhebbers van Youngs rudimentaire gitaarsolo’s komen goed aan hun trekken, tegelijk bevat de plaat in de afsluiter The Way, compleet met kinderkoor, misschien wel het lieflijkste nummer uit zijn loopbaan. (MS)