Vandaag van tien tot elf zag ik 16 zwanen (...) Mijn God, wat een schoonheid! Lang cirkelden ze boven mij. (...) Hun roep was van hetzelfde houtblazerstimbre als bij kraanvogels’. Het was deze natuurbelevenis die Sibelius inspireerde tot het majestueuze koperthema in de finale van zijn Vijfde Symfonie. Vanwege dit soort passages wordt Sibelius vaak afgedaan als een typisch Scandinavische ‘schilder’ van eeuwig zingende bossen. Dit vooroordeel doet hem echter groot onrecht, want zowel zijn symfonische gedichten als symfonieën laten fascinerende experimenten zien. Luister bijvoorbeeld hoe in de Vijfde Symfonie de beide eerste delen naadloos in elkaar overgaan, zodat je – althans zonder partituur – niet goed kunt aanwijzen waar het eerste deel ophoudt en het tweede vervolgt (deze sacd houdt het dan ook op één track). Of luister naar de even schitterende als verontrustende Zesde Symfonie. De finale van dit werk lijkt zo onschuldig pastoraal te beginnen. Gaandeweg neemt de muziek echter steeds dreigender vormen aan, om helemaal aan het eind weer tot pastorale onschuld terug te keren. Niet iedere dirigent weet met dit soort gelaagde partituren om te gaan. Colin Davis behoort echter tot de betere Sibelius-dirigenten, naast Karajan, Ashkenazy en Vänskä. (HJ)