Een uitgesproken rolmodel voor sologitaristen is Engelsman Mark Knopfler nooit geweest. Toch was zijn heldere en breekbare gitaarspel onbetwist van invloed op de gitaarwereld, al vanaf 1978 toen hij met zijn band Dire Straits een wereldhit scoorde met het stijlvolle Sultans Of Swing. Hij is ondanks zijn virtuoze techniek dan ook nooit een snarenexhibitionist geweest en weet zijn spel moeiteloos in dienst te stellen van het repertoire, variërend van eigen werk tot soundtracks en samenwerkingen met artiesten als Van Morrison en Emmylou Harris . Op het opvallend agressief getitelde Kill To Get Crimson is Knopfler in zijn gebruikelijke – enigszins van J.J. Cale geleende – ontspannen stemming. In een twaalftal folky en bluesy liedjes zonder echte uitschieters of dieptepunten is het niets dan prettig vertoeven. Wat opvalt is dat voormalig journalist Knopfler ook een uitstekende tekstschrijver is in mild ironische observaties als Secondary Waltz en We Can Get Wild. Dat laatste lijkt geen optie voor Knopfler, deze laid back muziek gaat hem immers prima af. (MR)