De betreurde Serge Gainsbourg heeft veel beroemde bewonderaars. Wellicht dat zijn dochter Charlotte daarom met speels gemak de beste songschrijvers voor haar albums weet te strikken. Voor IRM werkte de zangeres samen met Beck. Dat is niet de eerste artiest waar je aan denkt als je dit album beluistert. Het album is aangenaam eclectisch, maar helaas ook wat wisselvallig. Een hoogtepunt is La Chat De Café dat met zijn mineurakkoorden en ijle synthesizer een dreigende indruk achterlaat. De lieflijke zang van Gainsbourg contrasteert goed in dit nummer. Andere liedjes, zoals Me And Jane Doe en Trick trekken helaas onopvallend voorbij, met het elektronische Greenwich Mean Time als dieptepunt. Dit klinkt eerder als een ruwe schets dan als een volwaardig nummer. Technisch gezien is Charlotte Gainsbourg een beperkte zangeres, maar ze weet wel een sfeer neer te zetten waarmee ze onder je huid kruipt. IRM is een vreemd plaatje, niet altijd even toegankelijk. Dat lijkt een goede reden om hem toch nog maar een keer op te zetten. (PdK)