Tweehonderd jaar na zijn dood is Schumanns muziek nog steeds niet in de gehele breedte geaccepteerd. Het meest geliefd is het intieme en poëtische gedeelte: de vroegere pianowerken en liederen. De meer ambitieuze Schumann (kamermuziek, symfonische muziek, oratoria, opera) lag soms moeilijker. Dit geldt ook voor enkele stukken uit zijn laatste creatieve fase, voorafgaand aan de veelbesproken sprong in de Rijn (1854). In 2008 bracht pianist Andreas Staier zo’n veronachtzaamd aspect onder de aandacht, namelijk Schumanns Bach-verering. Het vervolgalbum – Sonatas for Violin and Piano – sluit hier deels bij aan middels een arrangement van Bachs Ciaconna in d. Dit nieuwe album is echter vooral een pleidooi voor de late (soms omstreden) Schumann, met zijn meeslepende Vioolsonates en de fascinerende Gesänge der Frühe. Ironisch genoeg ontbreekt hier de Derde Vioolsonate, en dat is nu juist zo’n stuk waarbij je aan Schumanns vermogens gaat twijfelen. Vermeldenswaard is niettemin het album van Ilya Gringolts, die ook voor de Derde Sonate een hartstochtelijk pleidooi houdt (naast de beide eerdere Vioolsonates). (HJ)