Paolo Conte (1937) begon zijn solocarrière al in 1974, maar pas toen hij in Europa doorbrak met het album Aguaplano (1987) durfde hij de advocatuur vaarwel te zeggen en zich volledig aan de muziek te wijden. De Italiaan bezit vele talenten: hij is zanger, pianist, dichter, componist en zelfs schilder. De hoes van dit albumis van eigen hand. Zou Nelson de naam zijn van die zwarte hond? Het antwoord is niet te achterhalen in de vijftien tracks aan nieuw gecomponeerde muziek, in Contes onveranderlijke pastiche stijl; een unieke mengeling van chanson, cabaret en jazz. Kenmerkend voor Conte zijn de melodieuze en melancholieke muziek en droogkomische teksten, die hij voordraagt met een rokerige bromstem. In het combo klinkt Contes voorliefde voor blazers, akoestische gitaren en accordeon; zelf speelt hij piano, whistle en kazoo. Er staan vier niet-Italiaanstalige nummers op: twee Engelse en twee Franse, met Laura Conti als gastzangeres in C’Est Beau. (SvdP)