Bij Gergiev gaat alles in het groot. Vaak is dat grote ook groots, maar die garantie zit er natuurlijk niet als vanzelf bij. Grootschalig was in ieder geval zijn debuut als chef-dirigent van het London Symphony Orchestra: een heuse cyclus met Mahlers symfonieën. En dat terwijl Mahler meestal niet met deze dirigent geassocieerd wordt. De onderhavige cd met de Derde Symfonie bevestigt de indruk die de vorige releases ook al wekten: een voorwaarts gerichte aanpak die de nieuwsgierigheid prikkelt. Maar ook een aanpak die soms scherp en hard (let op slagwerk) overkomt. In de hamerende Zesde Symfonie leek zo’n strategie vanzelfsprekend, maar in de Derde verwacht je toch meer kleur en nuance. Zo schreef Gramophone over het openingsdeel – een schildering van de ontwakende lente: ‘…its contrast between primordial emptiness and worldly celebration ought surely to have been established with greater care.’ (HJ)