Hoe gaat het met Pete Doherty is het eerste wat je je altijd kunt afvragen bij een nieuw product van deze Britse troeteljunk. Vanaf het tweede album van The Libertines tot de twee albums en regelmatige tussendoor ep’s en dvd’s van Babyshambles, lijk je altijd uit zijn stemgeluid en de mate van strakheid van hem en zijn begeleiders, te kunnen opmaken of hij niet beter een afkickkliniek in plaats van een studio had kunnen bezoeken. Voor zijn eerste soloplaat keerde hij terug naar zijn doopnaam Peter en zocht hij muzikale steun bij de voormalige Blur-gitarist Graham Coxon en producer Stephen Street (The Smiths, Blur, Babyshambles). Grace/Wastelands is een echte singer/songwriter plaat geworden waarop akoestische gitaren domineren. Een zekere kaalheid siert de vaak speelse composities van Doherty en benadrukken de originaliteit en het hoge poëziegehalte van zijn teksten. Met zijn kraaiende maar ditmaal krachtige stemgeluid weet hij niet ieder nummer tot een goed einde te brengen of de spanning vast te houden. Maar de stemming is prettig op Grace/Wastelands met jazzy en folky ondertonen. Zijn nieuwe gedaante siert hem en het gaat dus goed met Peter Doherty. (MR)