Met enige zelfspot opent Thielemann zijn weblog met vleiende en minder vleiende perscitaten, variërend van ‘Klangvisionär’ tot ‘Konservative Diva’. Zelf ziet de dirigent van het Münchner Philharmoniker zich als een representant van de Duits-Oostenrijkse muziektraditie, in de lijn van Furtwängler en Von Karajan. Thielemanns aanpak wordt gekenmerkt door een beheerste directie, waarbij zelfs de meest extatische uitbarstingen onder controle blijven. Ook in deze concertregistraties horen we waarom Thielemann zo’n goed Bruckner- en Wagner-dirigent is. Hij kan eindeloos vertragen en klanken laten opbloeien zonder daarmee de onderliggende puls te verliezen. Neem de mooie openingsmelodie van Bruckners Zevende Symfonie, dat bij hem tot een eindeloos verwijlen wordt. Toch is hij nergens sentimenteel: het crescendo van dit thema-blok vormt juist een effectieve zwaluwstaartverbinding met het snellere vervolg. Vanwege een artistiek conflict zal Thielemann overigens uitwijken naar de Sächsischen Staatskapelle Dresden. De bekendmaking van Thielemanns vertrek leidde tijdens een abonnementsconcert tot boegeroep voor de Münchner Philharmoniker, terwijl de populaire dirigent juist bejubeld werd. (HJ)