Wat begon als een ode aan Quincy Jones groeide uit tot zijn zoveelste studioalbum. De levende legende was in eerste instantie executive producer, maar alle tracks zijn in principe eigen interpretaties van Jones’ producties en/of nevenactiviteiten. Mark Ronson, Wyclef Jean, T-Pain, Jermaine Dupri en Q-Tip droegen op productioneel gebied hun steentje bij aan dit werk. Daarnaast horen we de vocalen van rappers als Talib Kweli, Ludacris en LL Cool J en zangpartijen van Jamie Foxx, John Legend, Usher en anderen. Natuurlijk doen ze dit uit diep respect voor de grootmeester en hun liefde voor muziek. Maar toch voelt deze plaat onnodig aan. Vooral omdat de interpretaties het bij lange na niet redden bij de originele versies kan men de terechte vraag stellen: 'Waarom?'. Als een dergelijk initiatief weerzinwekkende muziek oplevert, zoals T-Pains versie van Michael Jacksons P.Y.T., dan moet een veteraan als Quincy Jones weten wanneer hij zijn handen er vanaf haalt. Zijn CV heeft dit niet nodig. (GL)