Buxtehude was lange tijd alleen maar bekend vanwege zijn spectaculaire orgelwerken. Uitvoeringen van zijn vocale werken waren veel zeldzamer. Zijn kamermuziek is zo mogelijk nog onbekender. Aan Buxtehude zelf heeft het niet gelegen. Tweederde van de kamermuziek werd tijdens zijn leven in druk gebracht in twee Hamburgse edities uit respectievelijk 1694 en 1696. Al vrij snel na 1700 raakte deze muziek in vergetelheid, omdat het voorgeschreven instrumentarium verouderd was en omdat de Italianen (Corelli, Albinoni) in opkomst waren. De hoogwaardige en innemende sonates van deze cd behoren zelfs niet eens tot dit gepubliceerde gedeelte. De belangrijkste bron was een handschrift van (hoe zou het ook anders) Andreas Düben, de met Buxtehude bevriende kapelmeester aan het Zweedse hof in Stockholm. Volgens Ton Koopman bevat Buxtehude's kamermuziek belangrijke voorbeelden van de quasi-improvisatorische 'stylus phantasticus'. ‘These ingenious works are worthy of frequent listening!’ aldus zijn aanbeveling. (HJ)