Het werk van Stephen Wilkinson alias Bibio kenmerkt zich door een kruising tussen elektronica en folk. Hiermee profileert hij zich als een bijzonder eigentijdse singer/songwriter. Hij bewerkt zijn gitaarpartijen met alle mogelijke middelen die in zijn studio voorhanden zijn en drapeert deze over een tapijt van eveneens bewerkte geluidsopnamen van voorwerpen en uit de vrije natuur. Alsof Simon & Garfunkel indertijd beschikking hadden over de technologie van de eenentwintigste eeuw. Het uiteenlopende resultaat varieert tussen liedjes met een duidelijke songstructuur en verregaande elektronische experimenten, maar blijft constant boeien. De ene keer raakt Bibio de ziel met melancholieke pracht, de andere keer slaat hij je met zijn elektronische hersenspinsels op een keiharde, industriële wijze direct in het gezicht. Op Ambivalence Avenue maakt hij minder gebruik van natuurgeluiden zoals kabbelende beekjes en regenbuien, maar zoekt het dichter bij huis en creëert met zijn stadsgeluiden een nieuw soort 'urban'. (AD)