In 2002 vormde Avril Lavigne met haar debuutalbum Let Go een welkome afwisseling in de door bubblegumpop gedomineerde hitlijsten. Haar zelfgeschreven liedjes voorzien van een poppunk-randje lieten horen dat niet iedere nieuwe tienerster als Britney Spears wilde klinken. De cd werd een enorm succes, evenals de opvolger Under My Skin (2004). Op haar derde album The Best Damn Thing is Avril weinig veranderd. Nog steeds wordt haar imago van stoer punkmeisje flink uitgewerkt in stevige uptempo nummers (I Can Do Better, Everything Back But You) waarvoor in enkele gevallen Travis Barker (Blink 182) de drumpartijen voor zijn rekening nam. Het tempo ligt over het algemeen hoog, maar wordt enkele malen onderbroken door wat rustiger nummers met een ingetogener en persoonlijker karakter (When You’re Gone, Innocence). Hoe rebels Lavigne zich soms ook mag presenteren, de jonge doelgroep blijft altijd in het achterhoofd: ze is ‘the motherf___ing princess’ en ‘sick of this s__t’. Keurig gekuist, nog geen ‘parental advisory’-sticker voor Avril Lavigne dus. (IV)