Deze eerste cd van een nieuwe reeks op SDG – het huislabel van John Eliot Gardiner – tracht Brahms in een context te plaatsen. En die context wordt hier dan gevormd door een motet van Mendelssohn. Maar nog veel belangrijker is die andere context: hier horen we Brahms niet als de gedoodverfde erfgenaam van de instrumentale Beethoven, maar als navolger en pleitbezorger van Palestrina, Praetorius, Schütz en Bach. En dat maakt de programmering van deze cd zo origineel: de koorwerken klinken hier niet als een extraatje, maar als opmaat voor de imposant uitgevoerde Eerste Symfonie. Waarmee deze Eerste Symfonie – direct volgend op het Schiksalslied – ook een soort Schiksalslied ‘ohne Worte’ wordt. Opdat wij er maar weer eens aan herinnerd worden dat Brahms op tenminste één terrein superieur was aan Beethoven (en aan vrijwel iedereen in de negentiende eeuw): namelijk in de vocale (koor-)muziek. (HJ)