Hoe krijg je samenhang in een programma? Deze vraag stelden de gebroeders Arthur (13) en Lucas (17) Jussen zich bij de samenstelling van dit debuutalbum. Wanneer je beiden als jongste musicus bent gecontracteerd bij het gerenommeerde platenlabel Deutsche Grammophon dan schept dat hoge verwachtingen. Niet alleen Beethoven vormt een rode draad, ook de individuele pianosonates hebben met elkaar te maken. Zo staan de beide Sonate Quasi Una Fantasia opus 27 geprogrammeerd naast de zogenaamde ‘kleine’ Pathétique (opus 10 nr.1) en de echte Pathétique (opus 13). Elk van de broers nemen twee sonates voor hun rekening en besluiten met een variatiereeks voor piano vier handen. Opvallend is dat ze ondanks vier jaar leeftijdsverschil nauwelijks in spel van elkaar verschillen, wat ook weer een vorm van samenhang creëert. Wellicht dat zich hier de meesterhand van Maria João Pires en Jan Wijn openbaart. Het levert een serene Beethoven op zonder spierballenvertoon, maar met fraaie fraseringen en een bijzonder fijnzinnig toucher. De subtiele nuances houden de spanning in het muzikale betoog levend, die door de zorgvuldige programmering tot het einde toe blijft boeien. Kortom een album voorbij de schattigheid, waarin de muziek de boventoon voert.(JWvR)