Het is opvallend dat van alle britpopbands in Nederland juist Moke wist door te breken naar een groter publiek. Een vijftal modieus gekapte en strak geklede dertigers, afkomstig uit geflopte bands als Flemming en Supersub, wist ons land te veroveren met een geluid dat zich ergens tussen Oasis en The Verve bevindt. De goed verkochte debuutplaat Shorland (2007) klonk pakkend en doorwrocht maar van een nederpop- of een britpopklassieker kun je, mede door gebrek aan originaliteit, toch niet spreken. Op opvolger The Long & Dangerous Sea zet de groep in ieder geval een gedurfde stap richting de mainstream met een wijds galmend (hallo U2!) en breed georkestreerd geluid. Alsof zij de volle stadions al voor zich zagen tijdens de opnames. Een drakerige, mobieltjes-in-de-lucht-ballad als Nobody's Listening mocht daarbij niet ontbreken. Maar kwieke, melodieuze en uitgebalanceerde uptemposongs domineren deze tweede plaat waarop Moke blaakt van het zelfvertrouwen. (MR)