De iPod-revolutie heeft als bijeffect dat muziek meer dan ooit per hoofdtelefoon wordt beluisterd. Subtiele geluidjes die, komend uit speakers, nauwelijks opvallen zijn met oordopjes perfect te horen. Dat verklaart misschien de opkomst van de Engelse groep Tunng. Hun arrangementen zijn gebaseerd op de akoestische gitaar, maar aangevuld met tikjes, geluidsflarden en grappige studiotrucs. Bij oppervlakkige beluistering klinkt het als intieme folk die niet had misstaan in de jaren zestig en zeventig. Toch is het overduidelijk muziek van deze tijd. Tunng maakt weliswaar gebruik van alle moderne technologische mogelijkheden maar blijft toch menselijk klinken, mede door de charmante Engelse tongval van zanger Sam Genders. Het label ‘folktronica’, dat voor hen leek te zijn uitgevonden, dekt inmiddels niet meer helemaal de lading. Het nummer Soup bijvoorbeeld, is heuse folkprog waar Mike Oldfield zich niet voor zou schamen. (MS)