2001 was het jaar van The Strokes, de groep die met gruizige New Yorkse rock en stijlvolle nonchalance ineens de coolste band op aarde was. Acht jaar later kijkt zanger en songwriter Julian Casablancas zo cool mogelijk vanaf de cover van zijn eerste soloplaat. Maar de haren zien er te geföhnd uit en zijn design rijglaarzen ogen te duur en opgepoetst op een portret waarop niets aan het toeval lijkt overgelaten. Opgepoetst is precies hoe deze plaat klinkt. In de basis zouden veel nummers geschikt zijn voor The Strokes, maar Casablancas voert deze nu uit in gladde synthipop-bewerkingen. Het zegt iets over zijn songschrijverschap dat zijn songs zich hier net zo gemakkelijk voor lenen. Als luisteraar is het wel even wennen. Ontdaan van de energie en woede van weleer doen de strak en helder gezongen melodieën van Casablancas soms bijna kinderlijk aan. Al die bliepende en bloepende elektronica en ritmeboxen dragen daar nog eens aan bij. (MR)